نازِ شبانگاه
نازِ شبانگاه
غروب همه جا پژمرده بود
و تو پژمرده‌تر بودی
مگر از غروب می‌آیی؟
ای که در نگاهت
رازِ سحرگه نهفته‌است!
بیا و دستِ امیدت را
در دستِ فرداها بفشار
با ایمانی
راسخ‌تر از معابدِ هندو
با طبعی
روان‌تر از طبیعتِ شاعر
دریاب
افق‌های دور را!
ای که در چشمانت
از شبانگاه خفته‌است!
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد