به عمّانِ سامانی
به عمّانِ سامانی
عمّان به بر شمع‌ِ ادب فانوس است
تک‌واژة برجسته‌‌یِ این قاموس است
بحری‌ست که سرچشمه ز سامان دارد
عمّان ز نوادگانِ اقیانوس است
چاپ
(در پاسخ نامه‌یِ یکی از دوستان)
چاپ
ای عندلیب! نامه‌یِ خوبت به ما رسید
دل پر زد آن کبوترِ پیک‌ِ تو تا رسید
بودم به چنگ‌ِ غربتِ بیگانگی اسیر
«بر جان‌ِ آشنا نفسِ آشنا رسید»
در هر دو نامه‌ام بستودی و حق نبود
بر من از این ستایشِ بی‌جا، هجا رسید
من لایقِ هجای‌ِ تو بودم نه مدحِ تو
شرمنده‌ام که از تو به من این ثنا رسید
از «زید» ناله کردی و «زیدی» به کار نیست
من در شگفت مانده که «زید» از کجا رسید؟!
من کیستم که نقدِ تو را بر محک زنم؟
صرّاف‌ِ دهر مرد؟ که ارثش به ما رسید
آشفته‌است طرّه‌یِ بازار شعر و نیست
جایِ عجب که قلب، به قدر و بها رسید
رفت آن زمان که اهلِ هنر در سرِ هنر
فریادشان به «واهنرا!» تا خدا رسید
ما را چه؟ گر به ساحتِ حافظ، خدایِ شعر
دست‌ِ جسارت من و ما و شما رسید
ما را چه؟ گر فلان متشاعر بدون بیت
با های و هویِ پوچ به بامِ سما رسید
ما را چه؟ گر که قافیه‌بندی ز بند و بست
در قحط سالِ شعر به نان و نوا رسید
در فکرِ چاپِ دفترِ اشعارِ خود مباش
از این خطا نگر که به یاران چه‌ها رسید!
«چاپیدن» است معنی این واژه «چاپ» نیست
این معنیم ز صحبت‌ِ اهلِ دغا رسید
گر اهلِ چاپ بودم چاپیده بودمت
بر اهلِ دل کنایتِ این واژه نارسید
گویی که: «آسیای‌ِ فلک هم به نوبت است
بر عندلیب نوبت این آسیا رسید»
«نوبت به اولیا که رسید آسمان تپید»
نشنیده‌ای که گویی نوبت به ما رسید؟!
«راهی» و ادّعای‌ِ مجارای‌ِ عندلیب
زاغی کجا به بلبلِ دستان‌سرا رسید؟!