آمد ـ نیامد
چند سالیست
زندگی را شناخته میدانم
و از نخستین
«او» را
با واژهیِ آرزو برابر دیدم
آرزوها گاهی
نقشِ حقیقتی کاذب را
ترسیم میکنند
و تو چون آرزو بودی
در من
تا آن که آمدی و من
زندگی را
از واژهیِ آرزو جدا دیدم
آمدی امّا
دیر نپاییدی
کاش میدانستی!
نیامدهها را رفتنی نیست
و نیامدن را امیدی است
که در رفتن نیست
و تو چون رفتی
زندگی را دیگربار
با واژهیِ آرزو برابر دیدم
رفتهها
رفتهها را باید
به فراموشی داد
و من دیرزمانی است
از گذشتهها بیزارم
از گذشتهیِ خود
از گذشتهیِ تو
و چه زشت است!
مشغول شدن به دیروزها
دیروزهایِ تلخِ ملالْانگیز
دیروزهایِ خاطرههایِ پست
دیروزهایِ سردِ فراقْآمیز
فردا از آنِ ماست
و امروز نیز
امروز که تو را از من اعتمادی نیست
آیا کسی نگفت؟
که: «قضاوت را عجولانه نباید!
و آن چه را
نادوستان گفتهاند
امکانِ نادرستی شاید!»
من در مقامِ سلبِ گناه از خود
با حربهیِ کلام
به دفاع نشستم
و چه شیرین است!
تبرئهشدن
از گناهی ناکرده
و از اتّهامی دروغ
و چه خوش است!
آزادی
بعد از اسارتی کوتاه
و شبی را با تو بودن
رویِ سبزههایِ خیس
تا دیــــــرهنگام....
و جاودانه خاطرهایست
با تو گفتن
قصهیِ زفاف را
آمیخته به رؤیا
که التهاب ناشی از آن
حرارتی زاینده داشت
تا برودتِ هوا را مدفون کند
و چه گرم بود!
آغوشهایِ نوازشت
که کدورتی عظیم را
تازه فراموش کرده بود
و چه سرد بود!
شبی بعد از آن
که به تکرار آمدم
و تو چون رفتهها
رفتـــــهبودی....
رفتهها را نباید
به فراموشی داد...
غروب، نیمهشب، سحرگاه
«غروب»
اینک آن تختهسنگ تنهاست
و جویبار به پایش زمزمه میریزد
زمزمهیِ خاموشِ نجواها
و قهقههیِ روشنِ خندهها
و به یاد دارد
آن غروبِ دلانگیز را
آیا تو نیز به یاد داری؟
اینک آن اقاقیا تنهاست
در کنار مدفنی غریب
غریبِ آشنایِ اصفهان
و شهری غریب
برایِ من و تو نیز
و آن اقاقیا
به یاد دارد آن غروب را
آیا تو نیز به یاد داری؟
اینک این منم که تنهاست
رویِ تختهسنگ
زیرِ سایهیِ اقاقیا
در کنارِ مدفنی غریب
غریبتر از تو
از من
از ما
نشستیم ساعتی که چون لحظهای گذشت
در آن غروب
چه رازها!
چه گفتهها که بر زبان نرفت!
لیک بر زبانِ من
همه خلاصه در کلامی آشنا
آشنا برایِ من
آشنا برایِ تو
جملهیِ مکرّری که بارها شنیدهای و گفتهای
و بارها شنیدهایم و گفتهایم
جملهای که در فواصلِ زبان و گوش
و گاه
در انتهایِ ظلمتِ خاطره
خاموش میشود
و تو برایِ پاسخِ تمامِ گفتههایِ من
خلاصهای
میان مرز آری و نه
آماده داشتی
به یاد دارم آن غروبِ جاودانه را
آیا تو نیز به یاد داری؟
«نیمهشب»
آن اتاقکِ خموشتر ز هر سکوت
خندههایِ عاشقانهیِ تو را
که توامانِ یک عبوسِ ناشی از نرفتنِ تو بود
به پژواک طلبید
اینک آن اتاق
به یاد دارد ما را
وان نیازِ خفته در نگاههایِ شرمگین
آیا تو نیز به یاد داری؟
بسترم در آن شبِ امیدواری از وصال
به بر کشید غریبانه آرزویِ مرا
و آهنگِ خیانتی عظیم را
با منِ پر از حسادتی عمیق
رقیبانه ساز کرد
آنک آن وفایِ بسترِ نیازهایِ جسم
دردِ گنگِ یک بهانه را
شاعرانه بر زبانِ تو کشید
بسترم از آن زمان هنوز
به یاد دارد
عطرِ یاسِ گیسویِ تو را
آیا تو نیز به یاد داری؟
آغوشهایِ دمبهدمِ من
جایی برای خفتنِ تو بودند
و آن بوسههایِ گرم
حیرانِ جادهیِ لبها
تا انتهایِ نرمِ بناگوشهایِ گرم
معصوم و کودکانه طی کردند
وان دستهایِ جنونزدهیِ خاموش
با التهابِ یک عطشِ پنهان
چون تشنهای سرابْگرفته در صحرا
بر تپّههایِ وادیِ اندام
دنبالِ یک هوس
هوسی بیدار
با اسبهایِ سرکشِ انگشتان
کنکاش کردهاند
وان چشمهای خسته ز بیخوابی
برقِ نگاههایِ هراسان را
تا کهکشانِ زمزمهها
دنبال کردهاند
اینک تمامی آنها
به یاد دارند
آن لحظه لحظههایِ شبِ دوشین
آیا تو نیز به یاد داری؟
«سحرگاه»
اینک سحرگهان
همگامِ مرغکانِ مرثیهگو بر مزارِ شب
چشمانِ خفتهیِ ما را
بیدار میکنند
وآن گاه
گرد و غبارِ یک سفرِ منفور
بر کولهبارِ خاطرههامان
بر چهرههایِ شرمگرفته از آن چه رفتهاست
غریبانه مینشیند
و چشمها
آن غرقههایِ امواجِ اشکها
در دوردستهایِ یک افقِ نزدیک
همراه میشوند
و خودسرانه میشکنند
سدِّ غرورهایِ خودسرانه را
و تو
میان وادیِ بیم و امید
امیدِ تکرارهایِ گذشته
و بیم تهی بودنِ امید
گفتی به من:
«دوشینه را ز یاد ببر»
و امّا من
دلتنگ از آن چه تو
از رویِ یک تظاهرِ پیدا
از رویِ امتحان
میخواستی ز من
گفتم تو را:
«هرگز! و تو نیز»
آن گاه
لبانِ پر از التهابِ تو
بر آخرین ورقِ گونههایِ من
این جمله را نوشت
«خداحافظ...»
و من
به یاد دارم
آغاز را
آن لحظه لحظههایِ غروبِ گذشته را
دوشینه را
آن لحظه لحظههایِ سحرگاهِ رفته را
فرجام را
آیا تو نیز به یاد داری؟...
اوّلین دیدارِ آخرین
تو با او آمدی
او که بعدها
نقشِ دلاّله داشت در چشمت
ساعتی چند نشستی با من
و این کوچکترین دیدار
دلِ مرا بسنده بود
که بلرزد
و این اوّلین دیدارِ آخرین
دل مرا بسنده بود
که بشکند
و تو با او رفتی
او که بعدها
نقشِ دلاّله داشت در چشمت
و نگفتی با من
از کدامین گناه رنجیدی
تکرارِ تو
صحبت از یک سفرِ ممتد بود
لحظهای بعد از آن
حرف تکراری دوران
که سرآغازِ سفرهاست
به تکرار رسید
و تو با اشک «خداحافظِ» تکراری را
بارِ دیگر گفتی
و به من دادی دفترچهیِ «عصیانِ فروغ»
که مبر از یادم
مدّتی میگذرد
باز دوشینه غزلهایِ«فروغ»
نقشِ تکرار کشید
و تو در من تکرار شدی